Besprekingen
Het onweerstaanbaar kreupelehier en nu
Nick Hornby (Fever Pitch, High Fidelity, About a Boy) heeft een nieuwe roman uit, over de liefde tussen een witte lerares en een zwarte zaterdaghulp bij de slager. Maar over de geweldige Hornby valt zoveel méér te schrijven, vindt de bijna even beroemde recensent.
Het mooiste verhaal dat Nick Hornby (63) mij ooit vertelde ging over zijn vertrek bij het tijdschrift The New Yorker.
Daarvoor is het goed te weten dat er journalisten zijn die een fors stuk van hun onderbeen zouden geven om een syllabe in dat weekblad gepubliceerd te krijgen. Maar de kans dat je op een zomeravond gezellig met Bob Dylan een duik in het IJsselmeer neemt, is groter dan dat je naam ooit in dit begeerde journalistieke colofon zal stralen.
En ben je - in excelsis deo - The New Yorker-schrijver geworden, dan maak je kennis met hun beruchte fact-checking department. Vermaarde copydetectives die bekijken of alle ingeleverde letters en getallen een waterdicht alibi hebben.
Afijn, Nick werd ooit gevraagd om voor The New Yorker te schrijven. Over popmuziek. En hij tikte de zin: 'U2 is de bekendste band ter wereld.' Nou dat bleek een stuk makkelijker geschreven dan bewezen. Nick zei good riddance. Ik hoef het klassieke The New Yorker-logo maar te zien of i…Lees verder
Gebukt onder de Grote Thema's
Nick Hornby schreef geen meesterwerk, maar zelfs op zijn slechtst blijft hij minstens entertainende lectuur afleveren.
Nick Hornby kruipt in het hoofd van een 42-jarige witte lerares en in dat van een 22-jarige zwarte slagersknecht, maar de bijna pensioengerechtigde successchrijver van High Fidelity en About a Boy lijkt zich in geen van beiden helemaal thuis te voelen. En hoewel elke oprechte poging om je in de geest van iemand anders te verplaatsen alleen maar aanmoediging verdient, bewijst Hornby's licht verteerbare romance dat het niet elke keer sprankelende literatuur oplevert.
De nieuwe roman van de 63-jarige Brit is andermaal een met enige schwung neergepend feelgoodverhaal, maar de liefdesrelatie van zijn hoofdpersonages (want uiteraard wordt het wat tussen die twee) gaat met klassenbewustzijn, racisme, leeftijdsverschil in relaties én de Brexit gebukt onder een teveel aan Grote Thema's. Onderwerpen waar Hornby serieuze karaktertekening en een geloofwaardige plot voor opoffert, maar waar hij uiteindelijk niet zo bijster veel over te melden heeft. Zijn star-crossed lovers worden…Lees verder
Nick en ik
Het pennetje van Nick Hornby is nog altijd even meedogenloos als barmhartig, en very very very funny.
Het mooiste verhaal dat Nick Hornby mij ooit vertelde ging over zijn vertrek bij het tijdschrift The New Yorker.
Daarvoor is het goed te weten dat er journalisten zijn die een fors stuk van hun onderbeen zouden geven om een syllabe in dat weekblad gepubliceerd te krijgen. Maar de kans dat je op een zomeravond gezellig met Bob Dylan een duik in het IJsselmeer neemt, is groter dan dat je naam ooit in dit begeerde journalistieke colofon zal stralen. En ben je - in excelsis deo - New Yorker-schrijver geworden, dan maak je kennis met hun beruchte fact-checking department. Vermaarde copy-detectives die bekijken of alle ingeleverde letters en getallen een waterdicht alibi hebben.
Afijn, Nick werd ooit gevraagd om voor The New Yorker te schrijven. Over popmuziek. En hij tikte de zin: 'U2 is de bekendste band ter wereld.' Nou, dat bleek een stuk makkelijker geschreven dan bewezen. Nick zei good riddance. Ik hoef het klassieke The New Yorker-logo maar te zien of ik hoor die deu…Lees verder
-
Nick Hornby
-
Nico Groen