Lies van Gasse (1983) doet haar titel alle eer aan; de gedichten, gepresenteerd in twee delen van elk drie reeksen, krioelen van de pootjes, vleugels, voelsprieten van o.a. larven, motten, muggen en vlinders. Net als in vorig werk vervlecht de dichter meerdere onderwerpen, in dit geval natuur en mens, waar je alle kanten mee op kunt. Van Gasse gebruikt hiertoe een organisch groeiende taal van meestal onregelmatige strofen en ook samenstellingen uit eigen koker die het gewriemel ondersteunen: ‘tintelballen’, ‘beestjeshabitats’, ‘hersenmond’ en ‘krabstappend’. Bijna onvermijdelijk speelt ook Covid-19 een rol: 'Het begon om te lachen. / Ergens op de Vismarkt in Wuhan, / het ene tegen het andere. // En het keek in een bevroren oog en zei - / En het lachte we zullen nog wel eens zien'. ‘Beestjes’ is een thematisch sterk gebonden bundel met een vernuftige compositie en tal van naar de actualiteit geworpen enterhaakjes. De gedichten richten zich qua stijl eerder op ervaren poëzielezers dan op een breed publiek, maar zijn inhoudelijk wel degelijk van belang voor deze laatste groep.