De schrijfster is een unieke stem in de Italiaanse literatuur door haar bewondering voor het leven van gewone mensen in Japan, waar zij al jaren met haar gezin woont. In deze roman verwerkt zij haar ervaringen met Japanners die de grote tsunami van maart 2011 overleefden, maar wel hun man of vrouw, vader, moeder, kind of grootouders verloren, of soms iedereen die hen dierbaar was. In Japan bestaat een tuin waar een telefooncabine staat opgesteld, met een draaischijftelefoon die nergens mee verbonden is maar door bezoekers wordt gebruikt om met de overledenen te spreken. Uiteraard spreken alleen zij, het is alsof zij samen met de doden toch nog een toekomst hebben. Hun stem wordt gedragen door de daar altijd aanwezige wind. Een van hen is radiomaker Yui die haar dochtertje verloor. Gaandeweg beginnen vaste bezoekers relaties met elkaar en de beheerder van de tuin. De nasleep van een storm die over de tuin raasde, laat de overlevenden een nieuwe toekomst zien, met elkaar, maar voorafgegaan door kwellende vragen over hun vermogen gelukkig te zijn en gelukkig te maken. Psychologisch boeiende en originele roman, met aandoenlijke personages die moeite hebben verder te leven na de tsunami. Zakt wat in tegen het einde. Een eyeopener en een aanrader.