Raf (9, ik-persoon) en zijn broertje Robbie (bijna 6) verhuizen met hun ouders naar de boerderij van opa en oma, vlak bij een dorp. Leuk, maar ook spannend: een nieuwe slaapkamer, schuren vol donkere hoekjes en een nieuwe school. En wat is hun opa toch ’s nachts in het bos aan het bouwen? En waarom is oma steeds zo moe? Net zoals in een aantal andere verhalen van Jowi Schmitz is de thuissituatie onveilig. Moeder verliest zich in haar nieuwe baan in het lokale ziekenhuis. Vader, bezig met een zelfontplooiingstraject, is er ook maar weinig. Er zijn gelukkig ook fijne gebeurtenissen (kermis, de vosjes), maar Raf en Robbie moeten vooral zichzelf zien te redden. Raf piekert over alles, houdt iedereen in de gaten en probeert dapperder te zijn dan hij is. Hij klinkt ook vaak veel te volwassen. Robbie is juist een doener, zich minder bewust van het gedrag van de volwassenen. Dat de broers naar elkaar toegroeien is een mooi gegeven, maar compenseert niet voor de opeenstapeling van ontbrekende of (bijna) omvallende (groot)ouders. En datzelfde geldt voor de mooie zinnen, die er ook zijn. Op de tekeningen in kleur van Chuck Groenink, waarvan enkele paginagroot, lijken Raf en Robbie soms erg klein; ze verbeelden zowel de spannende als de mooie situaties wel heel sfeervol. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

Raf (9 jaar) en Robbie (5 jaar) verhuizen van de stad naar het platteland. Ze trekken samen met hun ouders in bij opa en oma. Hoofdreden is dat mama een nieuwe job als arts gevonden heeft in een ziekenhuis vlak bij de boerderij van haar ouders. Raf ziet en voelt dat het niet goed gaat tussen zijn papa en mama. Oma is zwakjes en zijn jongere broer Robbie vraagt en krijgt ook veel aandacht. Raf staat er een beetje alleen voor. Hij voelt zich onwennig door de nieuwe situatie, maar houdt wel alle anderen recht.  

Wanneer oma dringend wordt opgenomen, papa een opleiding volgt, mama van 's morgens tot 's avonds werkt in het ziekenhuis, dreigt de harmonie totaal te verbrokkelen.

Opa leeft namelijk in zijn eigen wereld en heeft in het bos vlak bij een torenconstructie gebouwd. Dit om samen met oma een wonderfenomeen te vieren. Dit kan nu niet doorgaan. Raf wordt meer en meer in een hoek gedrongen, maar samen met zijn broer zoekt hij naar oplossingen. Door hun opa van een gewisse dood te redden komt alles terug in balans. 

Dit boek is een heerlijk mooi en herkenbaar boek. Drie generaties komen samen, en elke generatie leeft in (en botst op de grenzen van) hun eigen wereld. Opa en oma zorgen voor elkaar. Opa leeft in zijn eigen kosmos en bouwt in het bos een toren zodat hij samen met zijn vrouw naar een komeet kan kijken en daarna te dansen op hun lievelingsmuziek. Papa en mama vinden geen connectie meer: mama smijt zich op het werk en vlucht van haar partner en de kinderen. Papa, die zijn weg kwijt is, is enkel nog gefocust op sport en fitness en start een cursus: richting geven aan je leven. Ze staan op het punt om apart te gaan leven. En Raf en Robbie komen in een totaal nieuwe wereld terecht en staan er wat naar te kijken. Ook tussen hen vlot het niet goed.

De kern van dit boek gaat over hoe de oudste zoon Raf naar de wereld kijkt en hoe hij groeit van kind naar puber. Door hem, en vooral door de rol die hij opneemt, krijgt alles een plaats. De tekeningen zijn volledig compatibel met het verhaal: warm, menselijk en mooi.  

Het is een wel een lang verhaal, maar door de korte hoofdstukken vlot leesbaar. Er komen mooie zinnen in voor, zoals op pagina 203: We kijken elkaar aan. Helemaal bij elkaar naar binnen. Door het soms moeilijk woordgebruik, zoals op pagina 17 (We hebben op het platje achter de boerderij een fik gestookt in een enorme vuurbak) krijgt dit mooie boek 3 sterren.

Verberg tekst