Yale-hoogleraar Jing Tsu laat in dit voor een algemeen publiek toegankelijke werk zien hoe de modernisering van China in de 20e eeuw voor een groot deel een modernisering van de taal betekende. Hoe kon het eeuwenoude karakterschrift, dat door velen ongeschikt werd geacht voor de vanuit het Westen opkomende communicatietechnieken als de telegrafie en de typemachine, de nieuwe tijd overleven? Moest het schrift zich aanpassen aan de techniek, of andersom? Door middel van levendige portretten van zeer bevlogen Chinese hervormers laat de schrijfster zien dat het uiteindelijk het laatste werd, zelfs in het latere computertijdperk toonden de Chinese karakters hun belang en vitaliteit. Om deze ontwikkelingen te duiden is aardig wat uitleg over de Chinese taal nodig, en een minpuntje van het vlotte boek is misschien dat Jing Tsu daarin wat al te vlot is en sommige zaken voor leken vermoedelijk wat onduidelijk laat. Al zijn de hoofdrolspelers in het recente digitale tijdperk wat minder kleurrijk dan hun voorgangers, toch is het boek een mooi eerbetoon aan de robuuste Chinese cultuur. Verberg tekst