Het titelgedicht gaat zo: 'Mijn vinger verslaat de nacht, licht raakt hij een knop, het donker dondert onmiddellijk op.'  Meteen is de toon gezet van deze dichtbundel. Geen zware poëzie maar heel veel spielerei, taal in allerlei vormen. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is een versje over gemaakt. Mijn buren lachen nooit bijvoorbeeld, maar ook ernstige gedichten die zeer beklijvend zijn: Aan/Uit is treffend neergezet. Soms zijn er ook liedjes of riedeltjes die je zomaar mee kan neuriën, maar telkens is het afwisselend en alles is geschreven in een dansende en sprankelende taal.

Ook is het boekje prachtig uitgegeven. Dat is de grote verdienste van Jan Jutte. Soms zijn de illustraties zo sprekend dat je er lang kan naar blijven kijken. Ze roepen tederheid op of zijn grappig en heel gevarieerd. Ook de kleuren verdienen extra aandacht, zoals al het blauw bij het gedichtje op pagina 105: 'Laten we ons tot zich een taal aandient ... behelpen met het oeverloze zwijgen van de zee' 

Het is zo zen om naar dat bootje op al dat blauwe water te kijken. Ook zijn er heel veel humorvolle, felgekleurde illustraties. Je wordt echt vrolijk van dit boekje: dit is zonder weerga een juweeltje. Sommige gedichten verschenen al eerder in één of geen bundel, maar dat is bijzaak. 

Het is in elk geval een zalig boekje met veel warme inhoud aan taal. Bij mij krijgt het voorlopig een plaats op mijn nachtkastje.