In eigen land kreeg de toch al glanzende reputatie van Christine Dwyer Hickey (1960) nog een extra poetsbeurt met de dubbele bekroning van The Narrow Land (2019, in 2022 vertaald als Het smalle land), een historische roman over onder meer het hartverscheurende bekvechthuwelijk van Jo en Edward Hopper.

Hier is de Ierse nog altijd een geheimtip. Maar nu openlijk getipt: Onze levens in Londen. Een heerlijke episodische tranentrekker, waarin ze je vier decennia uit het bestaan van twee geblutste zielen ademloos laat meebeleven.Het is 1979 en de 18-jarige Milly, Ierland ontvlucht, ziet in de Londense pub waar ze werkt voor het eerst Pip. Haar aantrekkelijke landgenoot is een groot talent in de naburige boksschool, met een even groot talent voor zelfdestructie. In het volgende hoofdstuk zien we hem terug in 2017, net ontslagen uit een afkickkliniek.

In de met die van Milly vervlochten verhaallijn van Pip blijven we in dat ene jaar, waarin hij intrekt bij zijn broer Don, de scherven van zijn leven overziet (uitgezeten gevangenisstraffen, gestrand huwelijk, vervreemde dochter) en die poogt te lijmen. Door Milly's ogen verstrijkt de tijd vanaf eind jaren zeventig met horten en stoten, maar niet minder bluesy.

Surrogaatfamilie

Ze vindt een surrogaatfamilie in die pub, met barvrouw Trish en bazin mevrouw Oaks. Na drie jaar om elkaar heen draaien beleven zij en Pip een kortstondige romance.

En daarna? Huwelijken, geboortes en begrafenissen, tedere ogenblikken en schokkende momenten van verraad. Kortom: life (en shit) happens, zouden de Angelsaksen zeggen. Maar Dwyer Hickey weet het doodgewone telkens bijzonder te maken.

Razend knap hoe ze de grote wereld subtiel laat doordringen in de intieme verhalen van haar personages. Wanneer, pakweg, Milly wordt aangekeken op de zoveelste aanslag van de IRA, of als de brandlucht die Pip ruikt van een torenflat blijkt te komen: 'Grenfell, zo heet die. Grenfell.'

Hoe ze de levendigheid van Londen voelbaar maakt, maar ook hoezeer de stad en de 'vooruitgang' mensen kan vermorzelen. En hoe ze je tot het eind laat hopen dat haar vertellers alsnog troost bij elkaar zullen vinden.

Marmer, 414 p., 27,99 euro.

Een ontroerende roman over het leven van twee Ierse buitenbeentjes gedurende vier decennia in Londen. In 1979 ontmoeten Milly en Pip elkaar in Londen. Milly is een weggelopen tiener die in een pub werkt, terwijl Pip een getalenteerde bokser is die worstelt met zijn verleden en zijn woede probeert te verdoven met alcohol. Ondanks de liefde die tussen hen opbloeit, krijgen ze geen kans om samen te zijn. In de daaropvolgende decennia leiden ze afzonderlijke levens, maar blijven ze in elkaars gedachten en kruisen hun paden regelmatig. Veertig jaar later keert Milly terug naar de leegstaande pub, haar enige thuis, terwijl Pip net de gevangenis heeft verlaten en door Londen zwerft met T.S. Eliots' The Waste Land', op zoek naar een manier om zijn leven weer op te bouwen. Het verhaal is zowel een portret van hun levens als van het veranderende Londen. Vaardig en invoelend geschreven, in wisselende perspectieven en periodes. Christine Dwyer Hickey (Dublin, 1960) is een Ierse schrijver. Ze schreef eerder o.a. ‘Het smalle land’* (2022), waarvoor ze de Walter Scott Prize ontving.